این خبر را هرگز نمی خواستیم به اطلاع شما برسانیم.

به گزارش وب‌سایت باشگاه طرفداران رسمی یوونتوس ایران – امروز در تاریخ ۱۸ ژوئن ۲۰۲۱ جیامپیرو بونیپرتی در سن ۹۲ سالگی در تورین فوت کرد.

این احساسی که ما الان داریم مانع این نمی شود که به راحتی او را به یاد آوریم زیرا رئیس باشگاه محبوب ما بوده و خواهد بود. شخصیتی فراموش نشدنی که با وجود حضور در کتاب های تاریخ فوتبال از امروز در یاد و خاطره ی ما خواهد بود، زیرا وقتی شما اندیشه ای را بیان می کنید و آن جزئی از پایه های باشگاهی می شود که زندگی خود را وقف آن کرده اید به این معنی است که شخصیت شما به هویت و اساس آن باشگاه تبدیل شده است.

افسانه ای بزرگ

جیامپیرو بونیپرتی قهرمانی بود که به هواداران یوونتوس کمک کرد تا جنگ را فراموش کنند. هواداران یوونتوس در سال ۱۹۹۶ در وصف او گفتند: “او پس از جنگ با مهربانی و کلاس کاری که داشت در بازگرداندن پرتو های امید به آینده نقش مهمی ایفا کرد”. بونیپرتی برنامه ای درسی برای فوتبال داشت که کودکان نیز از آن اطلاع داشتند.

روزی در بهار سال ۱۹۴۶، بونیپرتی در سن ۱۸ سالگی بارنگو (جایی که سال ۱۹۲۸ در آن متولد شد) را ترک کرد و به تورین رفت. او فردی عاشق فوتبال، پیشگام و بی دغدغه بود.

در مجله ی بیانکونری اولین بار در مورد او گفته شد: “او از دیدن رنگ های سیاه و سفید هیجان زده شد و می خواست که بازیکن یوونتوس شود”. تقریباً یک سال بعد، در ابتدای مارس سال ۱۹۴۷ بونیپرتی اولین بازی خود را با پیراهن یوونتوس در برابر میلان انجام داد، در فصلی که یووه پس از تورینوی شکست ناپذیر در رده ی دوم جدول ایستاد. سال بعد، ویتورو پوزو برای دیدار با اتریش او را به تیم ملی دعوت کرد، جایی که او ابتدا به عنوان بازیکنی کلاس جهانی در پست وینگر راست بازی کرد و سپس در جام ریمت (۱۹۵۰) در کنار مونچلی به عنوان مهاجم مرکزی به کار گرفته شد پستی که او در دهه ی ۱۹۵۰ نیز با پیراهن یوونتوس در آن بازی کرد. در آن سال ها سه نام مطرح بود: بونیپرتی، چارلز و سیوری، سه بازیکنی که فراتر از بازیکنان دیگر بودند.

او در مسابقه ی افسانه ای ومبلی میان تیم ملی انگلیس و منتخب اروپا (تنها بازیکن ایتالیایی که در آن مسابقه در کنار نوردال، ووکاس، کوبالا و زبک قرار گرفت) دبل کرد. بونیپرتی مهاجم خطرناکی بود که شوت های پر قدرتی می زد.

جیامپیرو در فصل ۱۹۴۷/۱۹۴۸ نزدیک به ۲۰ سال سن داشت و با ۲۷ گل زده بهترین گلزن سری آ شد. این مقدمه ی اولین اسکودتو از پنج اسکودتوی او با پیراهن بیانکونری بود.

او بازیکنی کاملاً آماده و در عین حال خطرناک بود. جیامپیرو و توپ میانه ی خوبی با هم داشتند. او یک بار اعتراف کرد: “هنگامی که جوان تر بودم، دروازه همیشه برای من بزرگ به نظر می رسید و توپ ها را یکی پس از دیگری وارد دروازه می کردم، در آن زمان اگر شوتی به سمت دروازه می زدم به گل تبدیل می شد. همینطور که به بازیکنی بزرگسال تبدیل می شدم دروازه برای من کوچک تر می شد. بدیهی است که این به واقعیت بستگی داشت زیرا من می خواستم با توپ شروع به حرکت کنم و گلی زیبا به ثمر برسانم اما دیگر نمی توانستم همانند گذشته عمل کنم.”

بونیپرتی ترجیح داد که الهام بخش بازیکنان و تنظیم کننده ی بازی تیم باشد همانند عنصری اساسی، محوری کلی در باشگاه و اهرمی که چرخ های تیم را به حرکت در می آورد. او هنگامی که به عنوان سرمربی به یوونتوس بازگشت، مسائل شخصی را کنار گذاشت و به آینده نگاه کرد.

بونیپرتی کار خود را در سال ۱۹۶۱ به عنوان قهرمان ایتالیا و با ۱۷۹ گل زده با پیراهن یوونتوس به پایان رساند. در آن زمان او ۳۳ سال سن داشت و طی مراسمی ساده کفش های خود را آویزان کرد. جیامپیرو گفت: “بچه ها من دیگر می ایستم”. او به عنوان بازیکنی برونگرا در زمین لحنی انعطاف پذیر داشت.

برنده در قامت یک رئیس

در ماه ژوئیه ی ۱۹۷۱، دوره ی دوم بونیپرتی در یوونتوس آغاز شد: او دوره ای بازیکن بیانکونری بود اما این بار رئیس باشگاه شد. یوونتوس در دوران ریاست او عناوین اروپایی و جهانی بسیاری را فتح کرد و قهرمان اسکودتو شد. اما مهم تر از همه ی اینها قهرمانی در جام های قاره ای و بین قاره ای بود. در مجموع یوونتوس در دوره ی ریاست حامپیرو موفق به کسب ۱۶ جام نقره ای شد و به تنها تیمی تبدیل شد که در تمام تورنمنت های یوفا قهرمان شده است.

او مدیری خندان، محتاط و منزوی بود. هواداران یوونتوس او را به عنوان رئیس باشگاه اینگونه توصیف کردند: “او سازنده ی مجموعه‌ ای بود که در داخل و خارج از زمین به صورت حرفه ای عمل می کرد و دچار اشتباه نمی شد. او آبشاری از سخت کوشی و فداکاری بود”. سادگی یووه همانند رئیس آن ساخته شد. یووه ای که فقط به معنای جوانی نبود بلکه یک بار برای همیشه مترادف با پیروزی شد.

در سالهای اخیر او به باشگاه محبوب خود نزدیک بوده است. شاید مهم ترین لحظات مراسم افتتاحیه ی ورزشگاه در روز ۸ سپتامبر ۲۰۱۱، هنگامی بود که او در کنار دل پیرو بازیکن افسانه ای یوونتوس (تنها بازیکنی که بیشتر از بونیپرتی برای یوونتوس گل به ثمر رساند) به سمت نیمکتی در وسط زمین حرکت می کرد.

به همین مناسبت او تصمیم گرفت درباره ی اولین روز حضورش در باشگاه با ما صحبت کند. خوش هیجان زده بود و افراد حاضر را نیز هیجان زده کرد.

“بونیپرتی گفت: “زندگی من در باشگاه یوونتوس سپری شد. این سفر از روز ۴ ژوئن ۱۹۴۶ آغاز شد و پس از گذشت ۶۵ سال امروز من اینجا هستم تا شما را در آغوش بگیرم، بهترین ها را برای شما آرزو کنم و عبارتی را که چند پیش بر روی بنری نوشته بود دوباره به بازیکنان بگویم. برنده شدن مهم نیست، بلکه تنها چیزی است واجب است”.

اکنون در آسمان ستاره ی دیگری در قلمرو سیاه و سفید می درخشد: این ستاره جیامپیرو بونیپرتی است، یکی از کسانی که بیشترین افتخار را برای یوونتوس به ارمغان آورد.

ممنون برای همه چیز. در آرامش استراحت کنید رئیس.