هر کس یوونتوس را دوست دارد باید بی نهایت از جیانی آنیلی ممنون باشد.

سپاسگزاری برای پیروزی ها، احساسات و هیجان.

به گزارش باشگاه طرفداران رسمی یوونتوس ایران – قدردانی از کسی که دهه ها از وجود بیانکونری و تاریخ فوتبال و نیز صنعت، اقتصاد و در کل از ایتالیا حمایت کرده است.

سپاسگزاری از L’Avvocato  وکیلی که امروز صد ساله می شود.

Giovanni Francesco Luigi Edoardo Aniceto Lorenzo Agnelli دقیقا یک قرن پیش در چنین روزی در تورین متولد شد.

در ۱۲ مارس ۱۹۲۱، ایتالیا در میانه ی بازسازی های پس از جنگی بود که زخم عمیقی بر جای گذاشته بود. در حدود ۱۹ ماه بعد، موسیلینی حرکت خود به سمت رم آغاز کرد و ملت به تدریج فاشیست می شدند.

پدر بزرگ او نیز جیانی نام داشت و او بود که در سال ۱۸۹۹ کارخانه ی اتوموبیل سازی فیات (Fabbrica Italiana Automobili Torino) را تأسیس کرد.

در آن زمان تورین به تدریج به مرکز یک ایتالیای صنعتی و سخت کوش تبدیل می شد و هیاهو را می توانستید در تمام سطح ها ببینید. در سال ۱۸۹۷، برای مثال برخی دانش آموزان از دبیرستان Liceo Classico D’Azeglio روی نیمکتی در مرکز شهر دور هم جمع شدند و ایده ای را که بسیار ساده و خام به نظر می رسید آغاز کردند، راهی برای وقت گذرانی، ورزش کردن و لذت بردن از دوران جوانیشان.

آن ایده یوونتوس نام گرفت که نام لاتین برای کلمه ی جوان است.

ادواردو آنیلی که هم نام پدرش و هم نام پسرش جیانی بود، شور و اشتیاق زیادی برای تیم دارای لباس های سیاه و سفید داشت و در سال ۱۹۲۳ به ریاست باشگاه رسید.

بنابراین جیانی جوان با این رنگ ها در قلبش، در خانه اش، در افکارش و احتمالا در بازی های بچگیش بزرگ شد. وقتی بزرگ تر شد یوونتوس از دوران معروف به Quinquennio d’Oro، دورانی طلائی که در آن مدت باشگاه پنج اسکودتوی پشت سر هم را برد لذت می برد. از آن زمان بود که یوونتوس برای اولین بار تسلط بر فوتبال ایتالیا را آغاز کرد.

و بنابراین این دوران منشأ پیوندی شد که نتنها در کتاب تاریخ فوتبال و ورزش، بلکه در قلب و روح همه ی ما باقی ماند. رابطه ای سرشار از عشق بی نهایت به دو رنگ سیاه و سفید و خانواده.

این سال ها همچنین سال های جوانی جیانی بودند اما به شکلی تراژدیک در یک روز گرم تابستانی در سال ۱۹۳۵ به پایان رسیدند. پدر او ادواردو قربانی یک تصادف وحشتناک و ناگهانی شد که جان او را در اوج موفقیتش گرفت و یک پسربچه ی ۱۴ ساله را بدون پدر رها کرد.

اگرچه این پسر جوان قدرت، استعداد و اشتیاقی برای وارد شدن به صحنه و انجام امور داشت. او در سال ۱۹۳۸ از Liceo D’Azeglio فارغ التحصیل شد. به نوعی تاریخ دوباره تکرار شد و شروع به سفر و کشف جهان کرد اما یک بار دیگر به شکل ناگهانی دنیا متوقف شد زیرا جنگ جهانی وحشتناکی به وقوع پیوست. او با این وجود توانست در رشته ی حقوق فارغ التحصیل شود.

جنگ تمام شد، در حالی که آنیلی آینده ی خود را پیش رویش داشت. در سال ۱۹۴۵ او شهردار ویلار پروسا شد.

“Ël Vilar ëd Perouza” در پیدمونت، “Ou Vilar” در گویش ویلاری، “Lhi Vialars” در اوسیتانی. امروز، ویلار پروسا به عنوان بخشی از کلان شهر تورین محسوب می شود. این شهر میان دشت ها و کوه های Val Chisone، دره ای که در Sestrière به پایان می رسد واقع شده است که این مکان هم بر حسب اتفاق مورد علاقه ی آنیلی و خانواده ی اوست.

اما ویلار فقط عشق نبود و نیست. ویلار از هر منظر مثل خانه است. پس از این که آن ویلای قرن هجدهمی کونت های پروسا به اقامتگاه تابستانی خانواده ی آنیلی در قرن ۱۹ تبدیل شد، این پیوند ناگسستنی بوده است.

و ما هواداران یووه نیز این را می دانیم.

در طول سال نحس ۲۰۲۰ که به تازگی آن را پشت سر گذاشتیم، محدودیت هایی الزامی، ما را از لذت بردن از رویدادی که هر سال برای همه نشانه ی شروع رقابت هاست محروم کرد.

family friendly سنتی که به شکل شکفت انگیزی عجیب است. تیمی که یک برند است و مانند تیم های معدود دیگری نماینده ی ایتالیا در اروپا و جهان است.

ویلار پروسا و کوه هایی که آن را احاطه می کنند، مرکز چیزی هستند که منحصر به آنیلی و یووه است. تنها لازم است به تصاویر آن ویلای قرن هجدهمی و بزرگان فوتبال که از میان آن دیوار ها و آن حیاط عبور کرده اند فکر کنید. پلاتینی، باجو، دل پیرو، رونالدو همه در حالی که (به معنای واقعی کلمه نه صرفا استعاره ای) توسط مردم و هواداران یوونتوس احاطه شده اند و وارد زمین می شوند.

ویلار پروسا و جیانی آنیلی پیوندی است که محدود به زمان نیست به ویژه وقتی این را در نظر بگیرید که L’Avvocato  در اینجا دفن شده است، در یک مقبره ی خانوادگی.

داستان ادامه دارد.

در ۲۲ جولای ۱۹۴۷ در حالی که جیانی آنیلی چهار ماه قبل از آن ۲۶ ساله شده بود، پیوند میان یوونتوس و خاندان آنیلی قوی تر شد و بیانکونری رئیسی جدید و جوان پیدا کرد.

در دوران ریاست جیانی (که تنها دورانی بود که او این پست را در اختیار داشت و تا سال ۱۹۵۴ ادامه یافت)، یووه دو عنوان قهرمانی اسکودتو به دست آورد. در سال ۱۹۵۰ و یک بار دیگر دو سال بعد از آن. به طور مشخص یک شخص بود که در آن سال ها صفحاتی از کتاب تاریخ یوونتوس را نوشت: جیامپیرو بونیپرتی. او که در نووارا متولد شده بود، وقتی تنها ۱۹ سال داشت در سال ۱۹۴۷ که همان سالی بود که جیانی رئیس باشگاه شد، اولین بازی خود را با پیراهن بیانکونری انجام داد.

اولین بازی او در ماه مارس و در یک بازی در لیگ برابر میلان انجام شد. این آغاز دوران یک اسطوره ی بزرگ دیگر بود، بازیکنی که در دوران ریاست آنیلی رشد فوق العاده ای داشت و در نیمه ی دوم دهه ی ۵۰ به اوج رسید، دورانی که بونیپرتی، سیووری و  چارلز۵۰ سال قبل از دوران هشتگ ها توجه جهان را به خود جلب کردند.

در زمانی که آنیلی رئیس باشگاه یوونتوس بود، بونیپرتی که بعد ها خودش ریاست باشگاه را بر عهده گرفت در هر فصل به طور میانگین ۲۰ گل به ثمر رساند که برای چنین بازیکن جوانی رکورد بدی نیست.

از یک وکیل تا یک رهبر تجاری.

پس از یک سال وقفه، در سال ۱۹۵۵ آمبرتو آنیلی برادر کوچکتر جیانی ریاست باشگاه را بر عهده گرفت و باشگاه را در آن سال های فوق العاده ی استعداد ایتالیایی، تانگوی آرژانتینی و ذهنیت ولزی که همگی در همان کلمه ای که پیش از به آن اشاره کردیم یعنی BonipertiSivoriCharles، جمع شده بودند هدایت کرد.

جیانی مشخصا در سن کمی ریاست بیانکونری را بر عهده گرفت اما آمبرتو حتی جوان تر از او بود. او تنها ۲۲ سال داشت که کمیته ای از سهامداران او را برای برعهده گرفتن مهم ترین نقش در باشگاه انتخاب کردند. دو برادر عملا یکی پس از دیگری، ۱۵ سال ریاست باشگاه را بر عهده داشتند، دوره ای پر از عشق بی پایان میان رنگ های بیانکونری و این خانواده.

عشق و پیوندی که بعد ها آن ها را به ریاست افتخاری باشگاه رساند.

همان عشقی که تا به امروز ادامه دارد که ما هم کم کم وارد آن می شویم.

پرش کوچکی به آینده ما را به سال ۱۹۶۶ می برد.

هنوز در تورین هستیم. در ۳۰ آپریل، ویتوریو والتا یک صنعت گر بزرگ ایتالیایی که در لیگوریا متولد شده اما حرفه ی خود را در پایتخت پیدمونت شکل داده بود، تصمیم گرفت که در سن ۸۳ سالگی و پس از ۲۰ سال حضور در پست ریاست، زمان آن رسیده است که ریاست بزرگترین کارخانه ی ایتالیا را به مدیر ارشد اجرایی که سه سال در آن نقش حضور داشت و حالا یک نام شناخته شده در صنعت ایتالیا بود بسپارد.

آن کارخانه مشخصا فیات و آن نام هم مشخصا جیانی آنیلی است.

آنچه در زمان ریاست آنیلی و سپس تبدیل شدن او به سهامدار اصلی فیات اتفاق افتاد، فقط داستان یک کارخانه نبود. این تاریخ بود، تاریخ واقعی. دهه هایی از زندگی یک شهر، یک ملت و در برخی موارد جهان.

دهه هایی که در آن ها ایتالیا قلب توازن های جنگ سرد بود و سال های سخت جنگ سرد را تحمل کرد که ویژگی آن ها اقدامات تروریستی بود، برخی از بدترین وقایعی که در تاریخ تورین رخ دادند.

جیانی همیشه حضور داشت. از برخی فعالیت ها حمایت می کرد و با برخی مخالف بود. مرد مورد علاقه ی برخی بود و از نظر برخی دیگر زیاد محبوب نبود. برای برخی او نماد ایتالیایی بود که کار می کند. برای برخی دیگر او نماد قدرت بود.

فیات که کارخانه ای با تاریخی طولانی بود در این دهه ها نوسانات زیادی را تجربه کرد و دوام آورد. این کارخانه به معنای واقعی کلمه چهره ی شهری را که خانه ی آن بود شکل داد. “Mamma Fiat” به کارگران خود شغل و خانه می داد، کسانی که مستقیما یا غیر مستقیم از طریق این کارخانه، زندگی های خود را سر و سامان می دادند، برنامه ریزی می کردند، به رؤیا های خود واقعیت می بخشیدند و هزاران زندگی خانوادگی از این طریق ادامه می یافت.

برخی از رؤیاهایی که به واقعیت تبدیل شدند به ورزش مربوط بودند. تورین دو روح فوتبال دارد، یکی بیانکونری و دیگری گراناتا. این دو روح که رقابت آن ها شاید در دهه ی ۱۹۷۰ به اوج خود رسیده بود به نحوی به فیات و خود جیانی، رئیس افتخاری یوونتوس وابسته هستند. اگرچه شاید خیلی ساده انگارانه باشد که بگوییم ” اگر او را دوست داشته باشید طرفدار یووه هستنید و اگر نه طرفدار تورینو هستید.”

موضوع وسیع تر از این هاست. در طول دهه ها تورین به کلان شهری پر از شور فوتبالی تبدیل شد. در سال ۱۹۷۶، تورین به پایتخت فوتبال ایتالیا تبدیل شد وقتی تورینو با در اختیار داشتن پولیچی و گرازیانی اسکودتو را بردند و یووه با بتگا و آناستازی تنها دو امتیاز کمتر از آن ها به دست آورد.

در دهه ی ۷۰ بود که پس از چند سال دشوار، یووه به قله ی فوتبال ایتالیا بازگشت و زمینه ی عصری از موفقیت های باورنکردنی را ایجاد کرد، موفقیت هایی نه فقط در ایتالیا بلکه بین المللی.

در اینجا بود که جیامپیرو بونیپتری نقطه ی اتصال اولین تجربه ی بیانکونری در L’Avvocato شد.

بونیپتری در سال ۱۹۷۱ به ریاست باشگاه رسید. در۲۰ سال (تا سال ۱۹۹۰)، خود در پست ریاست و همیشه آنیلی را در کنار خود داشت و بیانکونری را به قهرمانی در همه ی رقابت های بین المللی موجود در آن زمان رساند.

آن سال ها برای هواداران به یاد ماندنی بودند و هوادارانی که چند دهه سن داشته باشند هنوز با فکر کردن به آن سال ها مو به تنشان سیخ می شود. در سال ۱۹۷۷ یووه توانست بر نا امیدی فصل قبل از آن که عنوان قهرمانی را به رقیب هم شهری خود واگذار کرده بودند غلبه کند و تاج سلطه بر فوتبال ایتالیا را دوباره به دست آورد که پس از آن به سلطه بر اروپا هم رسید.

در ابتدا جام یوفا و سپس جام برندگان اما هنوز یک جام دیگر برای کامل کردن این مجموعه باقی مانده بود: جام باشگاه های اروپا. بیانکونری در سال ۱۹۷۲ به فتح این جام نزدیک شد اما تسلیم تیم فوق العاده ی آژاکس یوهان کرایوف شد. آن ها در سال ۱۹۸۳ هم به عنوان تیمی که شانس بیشتری برای آن متصور می شدند به فینال این جام رسیدند اما با آن گل نفرین شده در دقیقه ی ۹ دست خالی از آتن بازگشتند. گلی که نتوانستند پس از آن به بازی برگردند و نا امیدی از آتن به صفحه های تلویزیون همه ی هواداران ایتالیایی مخابره شد. بسیاری از این هواداران آن شب تا صبح نخوابیدند.

پرچم هایی با تصویر جام، کیک ها، ماشین ها (طبیعتا بیشتر فیات) که همه با رنگ های مشکی و سفید برای یک رژه ی افتخار تزیین شده بودند که قرار بود کل شب ادامه داشته باشد.

رژه ای که هیچگاه به وقوع نپیوست.

همه امیدوار بودند که دو سال بعد این رژه اتفاق بیفتد، در ۲۹ می ۱۹۸۵ که یووه یک بار دیگر با شایستگی به فینال رسید. مهم ترین نبرد قرار بود در بروکسل رخ دهد. یووه در برابر لیورپول، تکرار سوپرکاپی که چند ماه قبل در برف در استادیوم کوموناله رخ داده بود که در آن بازی یووه به عنوان قهرمان جام برندگان ۱۹۸۴ و لیورپول به عنوان قهرمان جام اروپا که با برتری در ضربات پنالتی در برابر رم که هنوز خاطره ی آن در قلب پایتخت نشینان آتش می افکند، حضور داشتند.

آن بازی سوپر کاپ در ماه ژانویه که توسط بونیک داوری می شد مقدمه ای عالی برای فینال بود.

اما فینال در بدترین شرایط ممکن برگزار شد. یک استادیوم با ظرفیت ناکافی، مشکل در نظم عمومی و آن انفجار یک ساعت قبل از آغاز بازی.

همه می دانند آن شب چه اتفاقاتی افتاد. آنیلی روی سکوها در ورزشگاه هیسل حضور داشت و قبل از این که آن اتفاق را ببیند ورزشگاه را ترک کرد. در حالی که بازی بدون توجه یا بدون احترام به ۳۹ نفری که در آن اتفاق جان باختند و آنیلی بعدا آن ها را “کشته های ما” نامید، بازی ادامه پیدا کرد.

بازی ادامه پیدا کرد و یووه برد. اما هیچ رژه و جشنی در سال ۱۹۸۵ هم برگزار نشد. آن ۲۹ می برای همیشه یک روز عزاست که در درون همه ی ما زنده است.

در آخر L’Avvocato توانست بالای سر بردن جام قهرمانی اروپا یا نام امروزی آن یعنی لیگ قهرمانان را توسط یووه در رم و در سال ۱۹۹۶، تنها چند سال قبل از این که با این جهان وداع کند ببیند. جیانلوکا ویالی شخص مورد علاقه ی آنیلی، کاپیتان آن تیم بود که الساندرو دل پیرو هم در آن عضویت داشت.

که همچنین با نام  پینتوریکیو هم شناخته می شود.

لقب ها

مهارت های خاص سبب می شوند که افراد برجسته شوند و L’Avvocato توانایی لقب ساختن، حاضر جوابی و دادن نظراتی ظاهرا شاداب یا طعنه آمیز را که معنادار بودن داشت.

آنیلی اصلا معمولی نبود.

L’Avvocato همان مردی بود که در هر ساعتی از شب به بازیکنان و مربیان زنگ می زد و کسانی که این تماس ها را دریافت می کردند همیشه مفتخر می شدند. L’Avvocato همان پاسخ یک کلمه ای به یک سؤال محافظه کارانه بود. L’Avvocato همان لقب هایی بود که به افراد می داد: Sivori Il Vizio (گناه)، Vialli Michelangelo، Boniek Bello di Notte (زیبایی در شب)،  Baggio Raffaello، Lippi il più bel prodotto di Viareggio dopo Stefania Sandrelli (بهترین محصول Viareggio پس از بازیگر Stefania Sandrelli).

L’Avvocato داستانی از پیوند ها، رابطه ها و تبدیل ایتالیا به یک قدرت بود. او داستانی است که ۱۰۰ سال قبل آغاز شد و مثل آن در گذشته و حال و آینده وجود نداشته و نخواهد داشت.

داستانی که ایتالیایی، جهانی، ورزشی، فوتبالی و کاملا بیانکونری است.

و در آخر شمارو به دیدن این ویدئو فوق‌العاده دعوت میکنیم. مشاهده …