عشق عمیق جیانی آنیلی به یوونتوس سبب شد او به یکی از مهم ترین چهره ها در تاریخ باشگاه شود.

به گزارش باشگاه طرفداران رسمی یوونتوس ایران – یووه همیشه در زندگی او پایدار بود و حتی حالا هواداران بانوی پیر او و سخنانش را به علاقه به یاد دارند. در این مقاله، ما به برخی از به یاد ماندنی ترین سخنان او می پردازیم.

“وقتی من رئیس باشگاه یوونتوس شدم، مردم نوشتند: یک باشگاه ۵۰ ساله حالا یک مدیر ۲۵ ساله دارد.”

جیانی آنیلی پست ریاست باشگاه یوونتوس را در سال ۱۹۴۷ به دست آورد و این نقش را برای هفت سال یعنی تا سال ۱۹۵۴ حفظ کرد. در این مدت او به ساختن تیمی که بازیکنان با استعداد دانمارکی جان هانسن و کارل پرست و یکی از آینده دار ترین بازیکنان ایتالیایی آن زمان یعنی جیامپیرو بونیپرتی که دو عنوان قهرمانی اسکودتو را به دست آورد کمک کرد. آنیلی زمانی گفت که او کل این تجربه را لذت بخش می دانست و در نهایت مجبور شد که کناره گیری کند تا بر دیگر فعالیت های حرفه ای خود به شکل تمام وقت تمرکز کند.

“من این را به بازیکنان هم گفتم. برای ما، این پیراهن مهم تر از نام باشگاه است.“

آنیلی همیشه به تیم نزدیک بود، مرتب برای ارزیابی پیشرفت تیم به آن ها سر می زد و ارزش هایی را که با نام یوونتوس عجین بودند به بازیکنان منتقل می کرد.

“شور و اشتیاق تغییر نمی کند و قدیمی نمی شود. از این بابت مطمئنم.”

کنترل روزمره ی آنیلی بر تیم از علاقه ی او به عنوان یک هوادار سرچشمه می گرفت. باید گفت لذتی که او از تجربه ی زندگی در کنار باشگاه می برد او را به دوران کودکی اش بر می گرداند. او در جایی گفته بود: “من در دی آزلیو فوتبال بازی کردم، جایی که یوونتوس متولد شده بود. در آن زمان ۱۴ یا ۱۵ سال داشتم. ما همچنین در Piazza d’Armi با هرکسی که در آنجا بود زیاد بازی می کردیم. اگرچه خیلی زود فوتبال بازی کردن را کنار گذاشتم. نمی توانم اولین بازی که دیدم را به یاد بیاورم. من جلسات تمرین در آن زمین قدیمی را به یاد دارم. من وقتی با پدرم به آنجا می رفتم، ۱۲ یا ۱۳ ساله بودم. بازیکن مجارستانی فرنک هیرزر که در پست بال کناری بازی می کرد در تمرینات بود. او را gazzella (غزال) صدا می کردند. او بسیار سریع بود. در آن زمان وقتی می رفتید تا تمرین تیم را ببینید، مثل این بود که به دیدن اسب های مسابقه ای می روید.

“بقیه در مورد سبک یووه صحبت می کنند، اما ما نه.”

نظرات جیانی آنیلی اغلب بسیار مهیج بودند، او از وقایع موجود فراتر می رفت و در مورد هر چیز عمیق تر صحبت می کرد. در زمان دشواری ها، وقتی نیاز به هدایت شفاف وجود داشت، اغلب این آنیلی بود که این راه را نشان می داد: “یوونتوسی ها به گفتن این که وقتی اوضاع خوب پیش می رود به خاطر بازیکنان است و وقتی اوضاع خوب نیست مقصر باشگاه است عادت دارند.”

“در ویلار پروسا من محبوب تر از بازیکنان هستم. اگرچه این شرایط در خانه ی خودم هم نیست.”

بازی سالانه میان تیم اول یوونتوس و تیم پریماورا سنت خانواده ی آنیلی است که برای سال ها بدون تغییر باقی مانده است. دیدن تیم جدید (در سال های گذشته این اغلب اولین بازی فصل بود) و بحث در مورد رقابت های پیش رو همه در کنار هم باعث می شوند که این بازی به یک بازی به یاد ماندنی تبدیل شود.

“بونیپرتی و تراپاتونی شایسته ی شناخته شدن هستند.”

پیوستگی یکی از ارزش هایی است که ما به یوونتوس نسبت می دهیم. اگرچه این تنها به معنی احترام به سنت ها نیست. در حقیقت، باشگاه همواره با تمرکز و حصول اطمینان از این که دستاورد های ارزشمند بدست آیند، قدرت لازم برای حرکت رو به جلو را پیدا کرده است. مثالی بهتر از جیامپیرو بونیپرتی در این مورد پیدا نمی شود. در ابتدا به عنوان یک بازیکن و سپس به عنوان یک رئیس و جووانی تراپاتونی که طولانی ترین مدت ریاست باشگاه را در اختیار داشت. هر دو بیش ترین احترام را نزد آنیلی داشتند.

“من لقب پینتوریکیو را به خاطر ظاهر و سبک بازی او به دل پیرو دادم. او همیشه گل های خوبی به ثمر می رساند.”

در ذهن آنیلی، فوتبال و یوونتوس با بازی جذاب به هم پیوند خورده بودند. شاید به همین دلیل است که او این لقب را بر اساس نام نقاش ایتالیایی پینتوریکیو به الساندرو دل پیرو داد یا دلیل این که او روبرتو باجو را با رافائل مقایسه کرد. آنیلی بازیکنان شماره ۱۰ را دوست داشت و به شدت به عمر سیووری علاقه داشت. او یک بار  گفته بود: “او بیش از یک فوق ستاره است. برای عاشقان فوتبال او مثل یک گناه است.”

او به میشل پلاتینی هم لقب Le Roi را داده بود. او گفته بود: “پلاتینی همیشه منحصر به فرد و تکرار نشدنی خواهد بود. هرگز یک پلاتینی دیگر در یووه نخواهد بود. هیچکس نیست که بتواند جای او را در جهان بگیرد. اگر همانطور که امیدوار هستم، روزی بازیکنی در یووه داشته باشیم که بتوانیم بگوییم از پلاتینی بهتر است این را با کمی اندوه خواهم گفت.”

“من عاشق فوتبال هستم. شاید حتی بیش از حد عاشق آن هستم تا جایی که آن را بالاتر از همه ی فعالیت های آخر هفته قرار می دهم. بله، من عاشق این ورزش بی رقیب هستم.”

آنیلی عشقی واقعی به بازی فوتبال داشت. او از دانستن همه چیز در مورد یوونتوس لذت می برد اما همچنین او دوست داشت نگاه خود را به فراتر از زمین بازی بدوزد. آنیلی فقط به خود بازی اهمیت نمی داد. جلسات مرتب او با کارکنان اغلب از طریق تلفن در صبح اول وقت انجام می شدند و سپس این که او به استادیوم می آمد. آنیلی از آمدن به ورزشگاه برای بازی های یوونتوس لذت زیادی می برد و در بین دو نیمه وارد رختکن می شد تا تیم را ببیند ولی هیچوقت چیزی نمی گفت یا دخالتی نمی کرد. او همیشه دوست داشت ببیند در داخل تیم اوضاع چه طور است.

“قبل از بازی، من همیشه نگران هستم. بعد از بازی تقریبا همیشه خوشحالم.”

بیشتر تصاویری که ارتباط آنیلی با باشگاه را به تصویر می کشند او را در جایگاه تماشاگران نشان می دهند که در حال تماشای بازی تیم مورد علاقه ی خود است. اغلب شبیه کسی به نظر می رسد که باور دارد چیزی به زودی اتفاق خواهد افتاد که هم علاقه ی او برای پیروزی و هم عطش او برای فوتبال جذاب را ارضا می کند. به نظر می رسید آنیلی همیشه به راحتی خوشحال می شود حتی در بدترین شرایط. “در طول سخت ترین زمان ها در بازی، چیزی در ضمیر نا خودآگاه من همیشه وجود دارد، اراده ای برای تسلیم نشدن و این دلیلی است که یوونتوس حتی وقتی انتظارش را ندارید پیروز می شود.”

در طول زندگی، سخنان جیانی آنیلی اغلب در نشان دادن شرایط خانواده ی آنیلی موفق بودند و به همین دلیل سخنی از آنیلی در ورودی موزه ی یوونتوس ثبت شده است و این که لوگوی مدرن یوونتوس جوهره ی اصیل باشگاهی را که در طول زندگیش مورد علاقه ی او بود در بر دارد.

و در آخر شمارو به دیدن این ویدئو فوق‌العاده دعوت میکنیم. مشاهده …