لئوناردو بونوچی می گوید که انتخاب او برای رفتن به میلان در دورانی سخت انجام شد و در نهایت او یک تصمیم نامناسب گرفت.
او در فصل ۲۰۱۶-۱۷ و در دوران مربیگری مکس آلگری، پس از توهین به مربی یووه مجبور شد نیمکت نشین بشود. بونوچی به گزتا دلو اسپورت گفت: “این فصل سختی برای من بود، هم از نظر شخصی و هم از نظر حرفه ایی.”
به گزارش باشگاه طرفدارن رسمی یوونتوس – وی در ادامه گفت: “اختلاف نظرهایی وجود داشت، مخصوصا پس از شکست در ليگ قهرمانان. درنهایت من تصمیم اشتباهی گرفتم، اما باید بگویم این تصمیمی که قطعا روی حرفه ی من تاثیر گذاشت، باعث رشد من به عنوان یک مرد شد. آن ماه هایی که در میلان گذراندم به من اجازه داد که در روح خودم به جستجو بپردازم و سبب شد به جایگاهم در باشگاه یوونتوس که مانند خانواده من است توجه بیشتری کنم. ”
“من با افراد مهربانی در میلان ملاقات کردم، از جمله رینو گتوزو. سال سختی بود، اما این به معنای بی مصرف بودن آن نیست. در پایان، من از بازگشت به خانه بسیار خوشحال بودم.”
بونوچی در ادامه گفت: “ویروس کرونا؟ نترسیدم، من همیشه سلامتی خودم را حفظ کرده ام، هیچ علائمی نداشتم. اما بسیاری از هم تیمی های من نگران بودند. ما آزمایش انجام دادیم و این به ما اطمینان خاطر داد.
اکنون که انحنای سرایت این ویروس به سمت پایین رفته است، فقط باید مسئولیت پذیر باشیم و قوانین اضطراری که به ما داده شده را رعایت کنیم. من فکرمیکنم ادامه دادن فصل کار درستی بود.”
” فوتبال، مخصوصا در ایتالیا بسیار مهم است. البته که با این شرایط ما تماشاگران خود را از دست داده ایم. قدم زدن در استادیوم پر از تماشاگر و شنیدن صدای هواداران، کاملا فضایی متفاوتی با استادیوم خالی دارد. اما برای ایتالیایی ها، تنها تماشای بازی تیم موردعلاقه شان در تلویزیون می تواند تسکین بخش باشد. این می تواند نویدبخش بازگشت به زندگی نرمال باشد.”
بونوچی اظهار کرد: “خطر صدمات وجود دارد. ما ورزشکارانی هستیم که عادت به چنین تعطیلات طولانی بین فصل نداشتیم و برای ما این به مثال شروع یک فصل جدید و بازگشت از تعطیلات تابستانی است، چون چنین چیزی قبلا رخ نداده بود. وقتی که ما در تابستان کار خود را متوقف می کردیم، یک هدف داشتیم.”
” ما تاریخ ها و برنامه ریزی هایی برای حفظ آمادگی داشتیم. ما ۷۰ روز است که کارمان را متوقف کرده ایم و الان باید سه بازی در هفته انجام بدهیم. مشخص است که ریسک آن بالاست، اما چه کار می توانیم انجام بدهیم؟”
” من از اینکه هم تیمی هایم چقدر مسابقات تمرینی ما را جدی گرفته اند تحت تاثیر قرار گرفتم. شرایط همه مورد قبول بود و پس از آن تمرینات فردی سبب حفظ سلامتی بقیه ی اعضای تیم شد. تمرینات گروهی و مسابقاتی که در تمرینات انجام می دهیم سبب ما شده است. مربی از کار ما راضی است. او می گوید: “لحظه تماشای چرخیدن توپ را دوست دارم…”
“پس از ۷۰ روز اینکه شاهد چگونگی شروع دوباره ی همه ی اعضای تیم باشید، گواه بر حرفه ای بودن و کیفیت انسانی تیم می باشد. من امیدوارم که فصل با شرایط عادی به پایان برسد. اگر اینگونه نشود، داستان های زیاد، موضوعات بحث برانگیز و تجدید نظر ها به وجود می آید… من طرفدار فرضیه های دیگر نیستم. اگر ما دوباره توقف کنیم، بهتر است که در همان مقطع فصل را به پایان برسانیم.”
“امیدواریم که ما در ۲ آگوست به عنوان قهرمانی برسیم…”
برای بازی با لاتزیو نگرانیم
آن ها در حال حاضر هم یک جام را در این فصل از ما گرفته اند، لاتزیو تیم خوبی و اینزاگی مربی بزرگی است. به هرحال پس از این دوره ی قرنطینه پیش بینی کردن مشکل است. ممکن است آن هایی که در فرم خوبی قرار داشتند دیگر از آمادگی برخوردار نباشند یا برعکس.”
این زیبا و هیجان انگیز خواهد بود
مانند یک لیگ که دوباره شروع می شود و ما باید همه ی منبع فیزیکی و ذهنی درون خود را برای این شروع تازه به کار ببریم. ما به اندازه ی کافی خوش شانس بودیم که مقابل اینتر بازی کردیم.”
“تشویق هواداران بخشی از فوتبال است. این بر روی تمرکز و احساسات بازیکنان تاثیر می گذارد. این همان منبع ذهنی است که درباره ی آن گفتم. ما باید آن چیزهایی را که از دست داده ایم جبران کنیم و باید کار خود را به خوبی انجام دهیم نه اینکه تحت تاثیر همه ی این مسائل قرار بگیریم. ما ۹۰ درصد فصل را در یک مسابقه بازی می کنیم. همچنین در آگوست یک تور قابل توجه داریم که بسیار مهم است که بالاترین حد تمرکز خود را داشته باشیم.”
نظر بونوچی درباره ی مربیانش
آلگری و ساری؟ تفاوت آن ها مشخص است. آلگری در مدیریت رختکن و سخت ترین لحظات یک فصل و مدیریت بازی بسیار خوب عمل می کند. او طی ۵ سالی که در اینجا بود در همه چیز استادانه عمل می کرد.
ساری فردی دقیق و وسواسی است، یک مربی پرشور است که علاقه دارد تیم های تحت هدایت وی خوب فوتبال بازی کنند. همچنین او آموخته است که معنی بیانکونرو چیست، به این معنا که هیچ زندانی ای اینجا گرفته نمی شود.”
” از وقتی که او به ما ملحق شده است من شاهد رشد چشمگیر او بوده ام. او دانش زیادی در فوتبال دارد اما او می داند که چگونه خود را زیرسوال ببرد. او در فهمیدن پویایی این مجموعه فروتنی داشت. من واقعا از او متعجب می شوم.”
” ما هر روز در تماس هستیم و بحث های عمیقی با یکدیگر داریم. او شخصی است که خواهان پیشرفت است، درست همانطور که من می خواهم با درک فوتبال پیشرفت کنم و این متفاوت با فوتبالی است که من میشناختم.”
نظر وی درباره ی بهترین و بدترین بازی ها اینگونه
” بهترین و بدترین بازی؟ بازی ای که به من نهایت رضایت را داد، بازی در تریسته مقابل کالیاری بود که در آن زمان کونته سرمربی ما بود، وقتی که ما بازی را بردیم. این اولین عنوان ما از شروع این دوره ی تاریخی و بردن اسکودتوی های دنباله دار ما بود. این اسکودتو تولدی دوباره برای یووه بود.”
بدترین بازی؟
” فینال سال ۲۰۱۵ بد بود، حتی بیشتر از فینال سال ۲۰۱۷. در برلین ما بسیار قدرتمند بودیم و واقعا به قهرمانی نزدیک بودیم. درنیمه ی دوم، ما احساس می کردیم که می توانیم اما شاید همین طرز نگرش انرژی ما را از بین برد.”
” در کاردیف در نیمه ی دوم، مقابل رئال سرسخت قرار گرفتیم. اما به همین جا ختم نشد. من امیدوارم که بتوانم در مصاحبه های آینده به شما بگویم بهترین مسابقه من، فینال لیگ قهرمانان اروپاست که ما توانستیم در آن پیروز بشیم.”
آزار دهنده ترین رقیب؟
” اگر بگویم زاپاتا تعجب نکنید. او جثه ی بزرگ دارد، کشیده و قوی و سریع است. وقتی با او رو به رو می شوم یک فکر در ذهن دارم. بازیکنان بزرگ زمانی که تو تمرکز خود را از دست بدهی باعث ضربه به تو می شوند. من همچنین این افکار را در تمرین با رونالدو، دیبالا، هیگواین و داگلاس کاستا داشتم.”
” دوست داشتم با ابراهیموویچ همتیمی شوم. او یک رهبر است، دارای شخصیت و قوی است. اگر می توانستم در تمرینات با او رو در رو بشوم خوب می شد. او مرد سرسختی است اما در زمین یک شخص خوب است. بازیکنانی که شخصیت دارند و همیشه با میل و انگیزه ی خود سبب ایجاد علاقه در شما به پیروزی می شوند و یک محرک هستند. این چیزی است که من همیشه به دنبال آن بودم، او نحرکی برای پیشرفت می باشد.”
